Kultura Techno zaczęła się kształtować pod koniec lat osiemdziesiątych. Miejscem jej narodzin były Stany Zjednoczone i Wielka Brytania. W sposobie spędzania wolnego czasu przez brytyjską młodzież dał się wówczas zauważyć pewien nowy i nieco zaskakujący trend – młodzi ludzie jako miejsce spotkań upodobali sobie opuszczone hale fabryczne, niszczejące magazyny. Tam bawili się do rana, słuchają ulubionej muzyki, stopniowo coraz bardziej ewoluującej w stronę tego, co dziś nazywamy muzyką Techno. Na określenie tych wypadów i wspólnej zabawy używano wyrażeń: rave i acid house. W tym samym czasie w Stanach Zjednoczonych, głównie w Detroit i Chicago, w małych prywatnych studiach zaczęła powstawać nowa muzyka taneczna. Jej prekursorami byli: Derick May, muzyk eksperymentator z Detroit, Juan Atkins i Kevin Saunderson. Chcieli stworzyć inną, mową muzykę do tańca, krytykując i odrzucając wszelkie instrumentalne ozdobniki. Miało z tych starań po syntezatorach i samplerach. W maju 1988 roku tygodnik „ The Sun ”, recenzując pierwszą płytę Derricka Maya, użył sformułowania „Techno”. Tę datę uważa się za oficjalne narodziny nowej muzyki.Jej tworzenie polega na na miksowaniu, samplowaniu, sratchowaniu. Słowo „komponowanie” jest w przypadku Techno raczej niefortunne – bardziej pasuje „generowanie za pomocą urządzeń technicznych”. Nie potrzeba dobrego studia, profesjonalnej aparatury. Do podstawowego wyposażenia muzyka Techno należą: sampler, mikser, komputer, syntezatroy, gramofony i czarne płyty oraz utamat perkusyjny, za pomocą których łączy on przeróżne dźwięki, zestawia najbardziej nieprawdopodobne odgłosy. Charakterystyczne dla Techno jest regularne, automatyczne uderzenie bębna nasowego, tzw. stopy; szybkość tych uderzeń, a więc tempo utworu, mierzy się w jednostkach BPM (ang. beats per minute – „uderzeń na minute”). To tak istotna cecha gatunku, że na niemal każdej płycie Techno przy każdym utworze podaje się liczbę BPM. W tej muzyce nie ma gwiazd, nie ma kultu idoli. Ludzie, którzy ją tworzą, są często animowani. Operuje się pseudonimami, nazwami wytwórni (np. Matsuri) lansującym jakiś kierunek. Tacy wykonawcy jak Chemical Brothers, Aphex Twin, Eat Static, w Polsce – Wieloryb znani są jedynie dlatego, że na kolejnych płytach powtórzyli te same nazwy. Pseudonimy i nazwy są często jednorazowe, nie przywiązuje się do nich znaczenia. Muzyka Techno szybko się rozwarstwiła i podzieliła. Dziś jest siecią dziesiątków splątanych ze sobą gatunków i podgatunków. Można w nich jednak wyróżnić kilka wiodących. Acid i trance odznaczające się bogactwem brzmieniowym oraz falującymi, powtarzającymi się liniami melodycznymi. Hard core Techno wyjątkowa szybka i agresywna odmiana Techno; wyróżniają ją bardzo głośne i zniekształcone efekty perkusyjne, w wiedeoklipach, gadżetach towarzyszą im mroczne, agresywne obrazy. Natomiast ambient (ang. otoczenie) jest bardzo spokojną, wyciszoną muzyką, w samplach wykorzystuje często dzwięki natury, takie jak głosy zwierząt, śpiew ptaków, szum fal itp. Niektórych ambientowych wykonawców (np. Briana Eno, Kitaro) trudno w ogóle zaliczyć do muzyki Techno. Kolejne wcielenia Techno to jungle i beakbeat, czyli bardzo szybka, niezwykle dynamiczna zmienna muzyka o wyjątkowo skomplikowanych, zwariowanych przebiegach rytmicznych. Techno drum”n”bass, jeden z najpopularniejszych wśród wielbicieli Techno kierunek, składa się wyłącznie z dźwięków perkusyjnych i bardzo intensywnej, zróżnicowanej, pulsującej melodii basowej. Techno pop, najbardziej komercyjna odmiana, to właściwie muzyka dyskotekowa wzbogacona o najprostsze elementy Techno. Na ogół występuje tu wokalistka lub wokalista (rzadkość w Techno) i „klasyczne” instrumenty, nie spotykane w prawdziwym Techno, np. gitary. Przykładem może być zespół 2 Unlimited. Jeszcze inną kategorię trzeba by przypisać zespołowi The Prodigy, uznawanemu przez laików za gwiazdę Techno. Twórczość grupy należałoby raczej określić jako Techno-Rock.Muzyka Techno żyje, nabiera sensu podczas Techno Parties, kiedy to tłum ludzi, zamykając oczy, oddaje się jej szalonemu rytmowi. Disc Jockey (DJ Techno), który jest najważniejszą osobą na Techno Party, generuje atmosferę, obserwując reakcje tańczących, odpowiednio dobiera rodzaj muzyki. Wokół muzyki istnieje cała subkultura, oparta przede wszystkim na futurystycznej, industrialnej estetyce. Do ważnych pojęć Techno należą: miasto, masa i równość. Do jego atrybutów: filmy i seriale fantastyczne („Star Trek”, „Gwiezdne wojny”), komiksy, architektura przemysłowa, kosmiczne stroje z winylu (np. wzorowane na filmie „Barbarella”), okulary (wymyślne i jaskrawe), maski przeciw pyłowe oraz tabletka ecstasy, która ma pomagać technomanom w osiągnięciu prawdziwej transowej ekstazy.Trans jest niezwykle istotną kategorią tej subkultury. W nim zawiera się przesyłanie Techno, wychodząc poza samą muzykę. Rytmiczny, transowy taniec ma umożliwić zapomnienie, wejść w siebie. Rytm, traktowany jako sposób na osiągnięcie odmiennego stanu świadomości, duchowego wyzwolenia, każe przestać myśleć, włączyć się w pulsowanie. Ludzie transujący na parkiecie mają tworzyć coś w rodzaju plemienia wspólnoty. Techno, choć nierozerwalnie związane z miastem i jego wytworami, jest definiowane jako sposób na ucieczkę od cywilizacji, na odnalezienie swojego duchowego głosu. W tym sensie zbliża się do założenia nurtu New Age. Techno ze swoją pierwotno-futurystyczną filozofią stanowi na pewno jedną z najciekawszych subkultur i wyraża sprzeczne niepokoje i pragnienie końca wieku. Godzi zafascynowanie pierwotnym rytmem oraz industrialną estetykę wielkich miast. Łączy atawistyczny, rytualny trans i futurystyczne obrazy. Rozwija się znakomicie.